Intensywna uprawa buraka cukrowego charakteryzuje się bardzo wysokimi potrzebami pokarmowymi. Podstawowym elementem, który należy uwzględnić jest zaopatrzenie w makro- i mikroskładniki. Azot jest pierwiastkiem plonotwórczym zwiększającym powierzchnię blaszek liściowych, w których zachodzi fotosynteza. Fosfor uczestniczy w procesach oddychania, przekształcania i magazynowania energii. Jego niedobór powoduje ciemno- lub niebieskozieloną barwę liści. Potas sprzyja pobieraniu azotu glebowego, reguluje gospodarkę wodną i węglowodanową, co decyduje o poziomie polaryzacji. Niedobór potasu prowadzi do pofałdowania liści i ich więdnięcia. W przypadku buraka cukrowego całkowite zapotrzebowanie na mikroskładniki można zaspokoić stosując nawożenie dolistne. 

Dostępność mikroskładników spada przy optymalnym pH gleby, wyjątek stanowi molibden, którego deficyt objawia się przy kwaśnym odczynie gleby. Również brak wody znacznie ogranicza pobieranie przede wszystkim boru, manganu, miedzi i molibdenu. W związku z tym należy profilaktycznie dostarczać mikroskładniki we wczesnych fazach rozwojowych, od 4-6 liści. Działanie interwencyjne jest niewłaściwe, ponieważ niedobory mikroskładników ograniczają potencjał plonotwórczy oraz obniżają jakość korzeni. Brak boru powoduje chlorozę najmłodszych liści, zamieranie stożków wzrostu i zgniliznę. Korzenie spichrzowe są słabo rozwinięte, ich rdzeń brązowieje, ponadto dochodzi do wytwarzania licznych korzeni bocznych. Ograniczona ilość manganu inicjuje powstawanie chlorystycznych plam i prowadzi do marmurkowatości liści. Brak miedzi objawia się chlorozą liści, która w konsekwencji może doprowadzić do uszkodzeń korzenia głównego. Niedobór molibdenu powoduje zahamowanie syntezy cukrów. W nawożeniu dolistnym buraka zaleca się łączenie mikro- i makroskładników z aminokwasami, co pozytywnie wpływa na przyswajalność dostarczanych preparatów.