Groch i fasola potocznie nazywane strączkowymi należą do rodziny bobowatych, która cechuje się mniejszym zapotrzebowaniem na makroskładniki glebowe. Symbioza z bakteriami Rhizobium umożliwia wiązanie azotu atmosferycznego, natomiast dobrze rozwinięty system korzeniowy wspomaga pobieranie fosforu glebowego. Ważnym elementem w nawożeniu roślin bobowatych jest dostarczanie mikroskładników w formie dolistnej. Groch i fasola mają zwiększone zapotrzebowanie na miedź, bor oraz molibdenem, które pozytywnie wpływają na pobieranie składników pokarmowych z gleby oraz inicjują prawidłowy proces kwitnienia i rozwój nasion. Niedobór natomiast, powoduje zakłócenie tego procesu, powodując obniżenie masy i jakości strąków. Dostarczanie w okresie kwitnienia boru i fosforu poprawia formowanie strąków i wypełnienie nasionami. 

Fasola wykazuje dodatkowo zwiększone zapotrzebowanie na żelazo. Niedobór żelaza i miedzi ogranicza wzrost roślin, a w konsekwencji doprowadzić może do zamierania części wierzchołkowej. Brak molibdenu powoduje słabszy rozwój wegetatywny i generatywny. Zawiązywanie pąków kwiatowych jest ograniczone, a kwitnienie mniej efektywne. Deficyt manganu wpływa na żółknięcie liści, co ogranicza efektywność fotosyntezy. W związku z powyższym uprawiając groch i fasolę, należy zastosować odpowiednie nawożenie uzupełniające. Mikroskładniki wpływają pozytywnie na pobieranie z gleby azotu, fosforu i potasu, umożliwiając uzyskanie wyższych plonów. Niedobór mikroskładników zaburza procesy biochemiczne, zwiększając podatność roślin na działanie patogenów chorobotwórczych. Forma dolistnej aplikacji nawozów mikro- i makroskładnikowych umożliwia uzyskanie satysfakcjonujących wyników i wysokich plonów.